disgrace [dɪsˈɡreɪs] A.n 1.масқара(лық), сұмдық, қорлық, бетке салынған салық, төгілген абырой, сүйекке салынған таңба (syn: shame) ¨Her behaviour has brought disgrace on her family. – Оның тірлігі жанұясының бетіне салық салды. ¨The swimmer was sent home from the Olympics in disgrace. – Жүзгіштің масқарасы шығып, олимпиададан үйге қайтарылды. ¨There is no disgrace in being poor. – Кедейлік қорлық емес/Кедейліктің ұяттығы жоқ. ¨Sam was in disgrace with his parents. – Сәм ата-аналарына күйік болды. 2.a ~ (to sb/sth) масқара, күйік, қорлық, сұмдық ¨Your homework is an absolute disgrace. – Мына орындаған үй тапсырмаң сұмдық қой. ¨That sort of behaviour is a disgrace to the legal profession. – Ондай жүріс-тұрыс заңгер кәсібіне кір келтіреді. ¨The state of our roads is a national disgrace. – Жолдардың жай-күйі ел үшін ұят. ¨It's a disgrace that they are paid so little. – Олардың жарымағандай төлегені – тіпті де ұят. B.v 1.~ yourself; ~ sb/sth масқара ету, ұятқа қалтыру, масқарасын шығару, абыройын айрандай ету ¨I disgraced myself by drinking far too much. – Өлердей ішіп, масқарам шықты. ¨He had disgraced the family name. – Ол отбасының абыройын кірлетті. 2.be ~d ұятқа қалу, беделі түсу, абырой төгілу, қорлау, масқаралау ¨He was publicly disgraced and sent into exile. – Оны жұрт көзінше қорлап, айдауға жіберді. ¨a disgraced politician/leader – абыройы төгілген/масқаралаған саясаткер/жетекші