disobey [ˌdɪsəˈbeɪ] v ~ (sb/sth) бағынбау, тіл алмау, бұйрығын орындамау (opp: obey) ¨He was punished for disobeying orders. – Ол бұйрықтарды орындамағаны үшін жазаланды. ¨How dare you disobey me! – Қалай ғана бағынбауға дәтің барады!