flail [fleɪl] A.v 1. ~ (sth) (about/around) сенделу, сандалу; далақтау, салақтау, қағыну, қисалаңдау ¨The boys flailed around on the floor. – Балалар еденде қағынып ойнады. ¨He was running along, his arms flailing wildly. – Ол ерсілі-қарсылы жүгіріп жүрді – қолдары ырықсыз бұлтақтаған. 2. ~ sb/sth (таяқпен) ұру, соғу B.n ұрғы (бұрын бидайды айырып алу үшін сабағын ұратын құрал)