genteel [dʒenˈtiːl] adj (sometimes disapproving) 1.(тым) сыпайы, момын; текті, текті көрінген, үлбіреген, паң ¨a genteel manner – биязы мәнер ¨Her genteel accent irritated me. – Үлбірей сөйлеуі/Үлбіреген акценті қытығыма тиді. ¨He lived in genteel poverty. – Ол паң кедейлікте өмір сүрді. 2.тыныш, тұнжыраңқы, көне үлгідегі (тұс, жай, жер)