indicative [ɪnˈdɪkətɪv] A.adj 1. ~ (of sth) (formal) көрсететін, белгі іспетті, меңзейтін, тұспалдайтын ¨Their failure to act is indicative of their lack of interest. – Олардың қимылдамағанынан қызықпайтындары көрініп тұр. 2. (grammar) ашық рай B.n the ~ (grammar) ашық рай ¨In ‘Ben likes school’, the verb ‘like’ is in the indicative. – «Бен мектепті жақсы көреді» дегенде «жақсы көру» етістігі ашық райда тұр.