indignity [ɪnˈdɪɡnəti] n (pl -ties) ~ (of sth/of doing sth) намысына тию(шілік), елемеу, кемсіту, қорлау, масқаралау, абыройын төгу (syn: humiliation) ¨The chairman suffered the indignity of being refused admission to the meeting. – Төрағаны жиналысқа кіргізбей масқара қылды. ¨the daily indignities of imprisonment – абақты өміріндегі күн сайынғы ар-ожданның тапталуы