insistence [ɪnˈsɪstəns] n ~ (on sth/on doing sth)/~ (that…) (қоймай) талап ету; қолқалау; қоймай қою, көнбеу ¨their insistence on strict standards of behaviour – олардың мінсіз мінез-құлық үлгілері/нормалары жөніндегі талабы ¨At her insistence, the matter was dropped. – Оның талап етуі бойынша, мәселе доғарылды ¨No one was convinced by his insistence that he was not to blame. – Оның өзінің кінәлі еместігі туралы айтқандарына ешкім иланбады.