obedient [əˈbiːdiənt] adj 1. бағынатын, тіл алатын, мойын ұсынатын; бағынғыш, тіл алғыш (opp: disobedient) ♦an obedient child – тіл алғыш бала ♦~ to smb/smth He was always obedient to his father's wishes. – Ол ылғи да әкесінің айтқандарына құлақ асатын. 2. (idm) *your obedient servant​ (old use) сіздің риясыз қызметкеріңіз (бұрынғы кездерде хат соңында жазылатын)