​obey [əˈbeɪ] v ~ (smb/smth) бағыну, тіл алу, мойынсұну (opp: disobey) ♦to obey a command/an order/rules/the law – бұйрыққа/ тәртіпке/ ережеге/ заңға бағыну ♦He had always obeyed his parents without question. – Ол ата-аналарын сөзсіз тыңдайтын. ♦(figurative) I tried to run but my legs just wouldn't obey me. – Жүгірмек болғаныммен, аяқтарым бағынбай қойды. ♦‘Sit down!’ Meekly, she obeyed. – «Отыр!» Ол үрпие тіл алды.