rancour [ˈræŋkə(r)] n (NAmE rancor) (formal) бітіспестік, өштік; зәр(лілік), зіл(ділік)  (syn: bitterness) ♦There was rancour in his voice. – Даусында бір зіл болды. ♦They divorced with remarkably little rancour. – Олар пәлендей бір ың-шыңсыз ажырасты. ♦without ∼ She learned to accept criticism without rancour. – Ол сынды өшікпей қабылдауды үйренді.