reconciliation [ˌrekənsɪliˈeɪʃn] n 1. татуласу, табысу, жарасу, бітісу, ымыраласу ♦The pair are bravely attempting a reconciliation. – Екеуі бір-бірімен татуласу/ жарасу үшін батыл әрекет етуде. ♦∼ with smb Their change of policy brought about a reconciliation with Britain. – Олардың өз саясатын өзгертуі Британиямен татуластырды. ♦∼ between A and B He is striving to bring about a reconciliation between the two conflicting sides. – Ол жанжалдасқан екі жақты татуластырмақ болып жатыр. 2. ұштастыру, түйістіру, байланыстыру, кіріктіру, қабыстыру, табыстыру, қатарластыру, қатар алып жүру ♦∼ between A and B the reconciliation between environment and development – табиғат пен дамуды ұштастыру ♦∼ of A and B the reconciliation of town and country – қала мен ауылды ұштастыру ♦∼ (of A) (with B) the reconciliation of modern society with traditional teaching – қазіргі заманғы қоғам мен дәстүрлі оқуды ұштастыру